کپک می زنیم

من نمی دونم چطور بعضی از آدمها می تونن ساعتهای طولانی بیکار بچرخن. یا مثلا آرزوشون اینه که جایی کار کنن که حجم کار کمه. کسایی رو می شناسم که وقتی روزی یه کار کوچک انجام می دن انگار شاخ غول شکستن و اونروز رو زودتر می رن خونه که خدایی نکرده از فشار کاری حالشون بد نشه. توی خیلی از اداره های دولتی ایران که وضع همینه. مثلا جهاد کشاورزی. البته نمی خوام بگم همه توی این جور جاها ول می چرخن و بیکارن...
به هر حال من بیکاری واسم شکنجه ست. اصلا حالم بد می شه بدجور. نمی دونم شاید به خاطر اینه که از روزی که کار کردن رو شروع کردم همیشه جاهایی کار کردم که حجم کار خیلی زیاد بوده. حتی توی یه مقطع زمانی دو جا کار کردم به اضافه ترجمه برای یک دارالترجمه و ساعت 9 تا 10:30 شب هم کلاس فرانسه. اما از وقتی اومدم امارات واقعا حوصلم سر می ره. اوایل از بیکاری به شوهری تو ویرایش پایان نامش کمک می کردم. اما اونم تموم شد. بعد هم که همزمان بحران اقتصادی شروع شد و کار من از کم هم کمتر شد و من رسما دارم کپک می زنم. مشکل اینجاست که وقتی هم کار هست اونقدر با سرعت اون کار انجام می دم که انگار دنبالم کردن. شاید باورتون نشه من حتی روزای تعطیل که توی خونه هستم و تصمیم دارم که مثلا استراحت کنم نمی تونم بیشتر از یک ساعت بیکار بشینم. شاید این هم در نوع خودش یه مریضی باشه. نمی دونم؟؟؟