با اجازه نظراتتون رو منتشر می کنم چون مطمئنم به درد خیلی ها می خوره
خورشید شب مهاجر
سلام شوکای عزیز
ببین دوست من اینجا قوانین متفاوت هست با آنچه ما آموختیم.بچه رو از بدو تولد از گربه و سگ می ترسونیم که هان اگه این کار بد رو کردی میدیم لولو و یا پیشی و یا هاپو بخوره.اینجا هالوین میذارن هیچ کس از هیچی نمیترسه.تنبیه در هر سطحی نسبت به هر کسی جرم محسوب میشه چه در مورد بچه،چه در مورد زن و چه در مورد شوهر.
در مورد مدرسه باید بهت بگم که اینجا مدارس مختلفی وجود داره که در سطوح درسی مختلف هستند.نظر دوست شما را نمی پذیرم چراکه در معدود مدارس اینجا به این صورت تدریس میشه.من سعی میکنم تا دو هفته دیگه پست کاملی به همراه آدرس های لازم در این زمینه منتشر کنم تا جواب سوال شما رو بصورت کامل داده باشم.
شاد باشی عزیز
داود گفت...جواب سوالتون خیلی طولانیه. به زودی جواب خواهم داد
Mohajer گفت...سلام
فکر میکنم همینطور باشه.
البته اون فشاری که تو مدرسه به بچه های ما میارن اینجا نمیارن برای همین بچه هشون شادتر و سرحالتر از بچه های ما هستن. البته چند وقت پیش نخست وزیر کبک به مردم انتقاد کرد و گفت شما خودتون تو خونه ها با بچه ها کار نمیکنید و وقت برای بچه ها نمیگذارید و بعد تمام تقصیرها رو گردن مدرسه میاندازید.
اینی که بچه را به امید مدرسه باید رها کرد کار اشتباهیه در همون ایران هم اگه بچه ها باسوادترن پدر مادرها سالی چندین میلیون خرج کلاسهای اضافی و کنکور و مدارس غیر انتفاعی میکنند کلی به بچه فشار روحی و روانی میارن، تازه امکانات رفاهی مدارس اینجا رو ندارند.
اینجا مردم بچه شونو به این مدارس میفرستن، یک ریال هم جهت پیشرفت بچه شون خرج نمیکنن و تو خونه هم کار نمیکنن و بعد غر میزنن بچه ما بیسواد بار میاد. انتقاد نخست وزیر اینجا از پدرها و مادرها همین بود.
نیلوفر گفت...شوکار عزیز کامنتتو در وبلاگم ئیئم و امدم که نظرمو بگم.من نظام مدارس اینجا رو دوست دارم.اینجا همه چیز با احترام همراهه.البته بهتره این سوالو از دوستانی که بچه دارن و وبلاگ نویسن بپرسی مثل میترا رودابه و ...
و یا افرادی که در اینحا مدرسه رفتن و در حال رفتن به دانشگاه هستن مثل افشین عزیز .اینطوری بهتر می تونی با خوندن خاطراتشون با سیستم تحصیلی اینجا اشنا بشی.این وبلاگ افشین
http://tabidneveshte.blogspot.com/
مریم گفت...درسته اينجا بچه ها رو نميشه زد! ولي مگه شما بچه رو كتك مي زنيد؟ :) در همون حدي كه ما بچه ها رو دعوا مي كنيم هرجاي دنيا اشكالي نداره. تنبيهاتي مثل محروم كردن از تلويزيون يا كامپيوتر استفاده ميشه. بيشتر اينجا وقتي بچه كاربدي مي كنه به اتاقش مي فرستنش و بهش ميگن حق نداره تا چند ساعت بيرون بياد. هركي ميگه اينجا بچه ها توي دبيرستان زياد چيزي ياد نمي گيرند دارند اينجا رو با ايران مقايسه مي كنند. ببين سيستم آموزشي ايران بيشتر روي تئوري كار مي كنند اينجا روي كارهاي عملي وكارهاي گروهي. بچه اي كه اينجا دبيرستان ميره قرار نيست بره ايران كنكور بده كه نگرانش باشي. بچه ها اينجا مي تونند بنا به علاقه شون ادامه تحصيل بدن و همون ديپلم دبيرستانش هم كار عملي بيشتر از يه بچه ديپلم توي ايران بلده. بچه ها رو خيلي مستقل بار ميارن اينجا. تشويق به استقلال مالي ... كلاسهايي براي گرفتن سرتيفيكيت هايي كه بچه ها بتونن باهاش حتي در دوره دبيرستان كار كنند. بچه ها رو مسافرت مي برند حتي مسافرتهاي خارج از كشور مي برند و تشويقشون مي كنند كه هزينه مسافرت رو خودشون قبلا دربيارن. الان متاسفانه كامپيوتر ندارم و با موبايل اينها رو نوشتم بعدا باز هم ميام و اگه چيزي به نظرم رسيد مي نويسم.
نگاهی نو گفت...شما نمی تونی به بچه دست بزنی. یه هل دادن بچه و حتی داد زدن جلوی دیگران یعنی هر کسی شما را ببینه که داری داد و بیداد می کنی و بچه را هل می دی و یا بهش فشاری میاری( هل دادن- نیشگون- مو کشیدن ( خدا رحم کنه) . هر چیزی که انجام بدی تمام مردم در خیابون ممکن است سریع زنگ بزنن به مرکز حمایت از بچه و بعد شما و همسرتون را می برن پیش روانپزشک که ببینن ایا صلاحیت نگهداری از بچه را دارین و اگه باز هم ریپرتی از شما ببینن تا جایی پیش می رن که بچه از شما گرفته میشه و خود مرکز حمایت از بچه خانواده ای را برای نگهداری از فرزند شما در نظر می گیرن. که مدتش را خودشون معلوم می کنن
نگاهی نو گفت...در مورد سواد دار شدن یا نشدن بچه ها
اینجا برای معلم شدن شما باید 5 سال درس دانشگاهی بخونی 4 سال لیسانس را می گیری و بعد یک سال دیگه میری دانشگاه مخصوص معلم ها که بقدری رقابت ورودی شدید و سخت است که... شما باید معدل " ای" باشی در مقطع لیسانس که بعد بتونی به دانشگاه معلم ها بری برای یک سال دیگه که لیسانس دوم را بگیری. دقت کن یک سال درس سخت معادل لیسانس دوم است. خب تا اینجا یعنی یک معلم عالی که مدرکش تقریبا فوق لیسانس ایران است برای درس دادن به ابتدایی ها.
نگاهی نو گفت...در مورد بچه ها
متد ایران نیست که بچه با دنیا مشق نوشته مواجه بشه. در این کشور این متد و 3 نوع دیگر مد بود که بعد متد جدیدی وارد کار اموزش و پرورش اینجا شد و همه چی بر اساس فان است برای بچه ها. اینجا بچه ها از نظر ریاضی مثل بچه های ایران نیستند ولی از نظر موسیقی- اعتماد به نفس- شاد بودن و لذت بردن از مدرسه خیلی پیشتاز هستند.
عزیز چیزی که خیلی اینجا متفاوت ایت اینه که بچه های اینجا به خاطر اهمیت بسیار زیادی که قانون بهشون میده خیلی اعتماد به نفس دارن و یه مقدار از نظر من گستاخ و خود رای هستند. بچه های اینجا باز از نظر من اون عاطفه بچه های ایران را به پدر و مادرشون ندارند و به مرور هم کمتر میشه درشون( در مقایسه با بچه های ایران). اینجا کسی نمی تونه برای بچه اش سخت گیری کنه چه درسی و چه مسایل دیگه. خیلی قانون ازشون حمایت می کنه که خب همه خوبه و هم مسایل منفی خودش را داره
Mehrbanoo گفت...من فکر کنم تربیت خانواده خیلی مهمه. بنظر من اصلا لازم نیست که بچه کتک زده بشه. تاثیر پدر و مادر خیلی عمیقه. مگر پدر مادرهای ما تو ایران ما رو تنبیه جسمی کرده اند. من هرگز یادم نمی یاد کسی منو کتک زده باشه. یک دوست که سالها اینجا زندگی کرده میگفت :یکبار که بچه ها تصمصیم به اطلاع دادن به پلیس دادن یک تنبیه روانی بکنیدش نه جسمی. فکر کنم جواب بده.
از دبي تا كانادا گفت...شوكاي عزيز،
خوب كاري مي كني كه سكوتت رو مي شكني. اصولا اين وبلاگها اصلا جون مي دن براي غر زدن. اگر تو اين وب لاگها غر نزنيم كجا غر بزنيم؟
و اما درباره تحصيلات در كانادا. منهم مثل تو در حال تحقيق هستم ولي باور كن هيچ الگويي نمي شه داد. يعني به دليل اينكه خواسته آدمها از زندگي با همديگه فرق مي كنه نمي شه الگو برداري كرد. فقط مي تونم بگم اگر سيستم آموزشي كانادا خوب نبود، آدمهايي كه در اونجا تحصيل كرده بودند رو اينجا (دبي) با حقوق هاي آنچناني استخدام نمي كردند. يه قلم بچه ات بعد از ديپلم مي تونه در هر دانشگاه آمريكايي يا اروپائي پذيرش بگيره. در وب لاگي خوندم كه خانواده اي بعد از مدتي زندگي در كانادا برگشتن ايران اما بچه ها دوام نياوردن در ايران چون بي نهايت استرس امتحان و كنكور و معلم خصوصي و غيره و ذلك در در ايران وجود داره. شايداين خانواده هايي كه تو مي گي انتظار داشتن به بچه ها فيزيك هسته اي در مدرسه تدريس كنند. ما نبايد سيستم آموزشي غلط و نادرست خودمون رو با سيستم اونها مقايسه كنيم. منابع آموزشي ما تقريبا مال 50 سال پيش هستند. هنوز تعليمات ديني و واحدهاي مذهبي در دانشگاهها حرف اول رو ميزنن. بچه هاي ايراني اگر همه جا خوش مي درخشند نه به خاطر سيستم آموزشي كه به خاطر هوش سرشار و تحقيقات شخصي شونه. به هر حال ما ايرونيها هيچوقت از هيچ چيز به طور كامل راضي نيستيم. انقدر هم اعصبابت رو بابت اين حرفها خورد نكن. اميدوارم به زودي خبري از آن سوي آبها براي همه مون بياد. انقدر اين پروسه طول كشيده كه همه داريم دچار وسواس فكري مي شيم.
شاد باشي
۱ نظر:
شوکا جان
در مورد قسمت اول که آیا دست به بچه بزنی مورد برخورد قرار می گیری، باید بگم اگه کسی عادت داره بچه شو با کتک تربیت کنه، بهتره پاشم این ورا نذاره....
در مورد قسمت دوم که آیا بچه های دبیرستانی این جا بی سوادند و بچه های ما باسواد؛ من خودم دو تا بچه دارم و همه این حرفارو هم شنیدم. من خودم هیچ تخصصی در آموزش ندارم که اظهار نظر کنم. ولی من در این جور موارد برای خودم از برهان خُلف استفاده می کنم،یعنی برای آن که ثابت کنیم قضیه‌ای درست است، ثابت می‌کنیم که خلاف آن قضیه، یعنی نقیض آن، نادرست است. فرض کنیم بچه های این جا بی سواد هستند و سیستم آموزشی شان غلط است و سیستم ایران درست است. به من بگو علم در کجای دنیا تولید می شود؟ این جا یا ایران؟ بزرگ ترین دانشمندان دنیا کجا هستند؟ این جا یا ایران؟ مقالات تعیین کننده جهان کجا تولید می شود؟ این جا یا ایران؟ حتی استادان باسواد خودمان، اغلب فارغ التحصیل کجا هستند؟ این جا یا ایران؟ پاسخ سوالات مسلم است. پس من کاری ندارم بچه های دبیرستانی ما باسوادترند یا این ها؟ من باور دارم سیستم آموزشی اینجا دانش پرور تر است. حتی اگر در تا پایان دبیرستان به بچه ها فشاری نیاورند و فقط یادگیری و مطالعه و پژوهش و کار تیمی را در آن ها نهادینه سازند و در دانشگاه پوست شان را بکنند و علم تولید کنند.
خوش باشی.
ارسال یک نظر