از دست آدمهای بیکار...

لاله جان

خوشم اومد که اونجوری جوابش رو دادی اما متاسفانه من روم نمیشه باهاشون اینجوری حرف بزنم. سن وسالی ازشون گذشته و خیلی بهشون برمیخوره. تو دلم هی براشون زبون در میارم. اما در ظاهر می خندم و میگم حالا بریم ببینیم چی پیش میاد. و باورت میشه احساس می کنم اگه خدایی نکرده مشکلی واسه ما پیش بیاد و موفق نشیم اینا ته دلشون خوشحال میشن. و احساس پیروزی می کنن.

نمی دونم چرا بعضی از ما اینجوری هستیم. شاید فکر می کنیم شکست دیگران ، شکست های ما رو می پوشونه و احتمالا موفقیت هامون رو پر رنگ میکنه.

اینو گفتم یادم اومد همین چند وقت پیش که ما هنوز برنگشته بودیم از دبی زنگ زدم به خاله سام که حال احوال کنم با خنذه گفت شنیذم داری با آرینا می ری کانادا و سام رو نمی بری... از تعجب شاخام رفت رو هوا. بعلله قضیه این بود که یکی از فامیل های مهربان و دلسوز با خوشحالی و یک فقره نیش باز به خاله طفلی گفته بود که شنیدم سام و شوکا جدا شدن و شوکا داره تنهایی میره کانادا. اون بیچاره هم زود زنگ زده بود و از مامان سام خبر گرفته بود. حالا فکرشو بکنید ببینید آدم چقدر می تونه بیکار باشه. اصلا ما خدا رو شکر حتی یکبار هم حداقل جلو کسی با هم دعوا نداشتیم. آخه این داستانها رو از کجا میارین. چی بگم والا